شکار و شکارگری علامت و نشانه ای از طرف روزی رسان و عاملی برای رشد بوده است.نخستین معانی، پنداری در رابطه با ارتزاق و بقای حیات بوده و گذر زمان بستری آرام برای تحول مفهوم و استمرار نقش قرار گرفته است.نقشمایه شکار در هنر ایران از ابتدایی ترین حضور بشر (نقاشی دیواری غارها) تا تکامل یافته ترین دست ساخته اش (قالی) وجود داشته و مفاهیمی گوناگون را به واسطه ی سیر زمان و شکل گیری تمدن ها در درون خود پرورده است( احمدی پیام،102،1388).
