نظریه نقش آبیاری سازمان یافته در شکل گیری حکومت های اولیه، نخستین بار توسط کارل ویتفوگل در سال 1957 میلادی مطرح شد. از دیدگاه ویتفوگل، توضیح شکل گیری حکومت های اولیه را باید در توسعه آبیاری و شیوه های زهکشی جست وجو کرد که به کمک آن می شد خوراک مردم بیشتری را در اراضی محدود تامین کرد. این دیدگاه بر پایه شاخص هایی نظیر زیست بوم و فناوری و نیز تغییرات جمعیتی شکل گرفته است. در عین حال می توان بارقه هایی از مکتب مارکسیسم را در این نظریه مشاهده کرد.